dinsdag 10 december 2013

Noot van de redactie

Bedankt om onze blog en avonturen te volgen. Hopelijk hebben we jullie niet té jaloers gemaakt? Anders, terecht! ;) Toegegeven: de dichterlijke vrijheid gaf sommige momenten die we gevangen houden in onze grijze cellen wat extra cachet... maar het was ook écht an unexpected journey door Hobbitland. Spijtig genoeg zal het bij ons geen trilogie worden.

Rien en Sven
altijd te boeken voor gratis uitleg, tips en fotoverslagjes! 


7/12-8/12: Christchurch

Adieu Adèle
De laatste nacht op een camping is een feit... wat ook wil zeggen dat we afscheid moeten nemen van ons gezelschapsdame Adèle. We beginnen bij start, passeren daarna langs de gevangenis – waar we vanavond overnachten en dus ons bagage achterlaten – en parkeren onze pion na 5.337 km bij Escape in Christchurch. Adieu Adèle! You served us well.

A moving city
Een zonnig wandeltochtje van een half uur brengt ons in het centrum, of zeg gerust het epicentrum, van Christchurch. In februari 2011 vond hier op een drukke zomerdag een grote aardbeving plaats. Die kostte het leven aan meer dan 180 mensen en laat ook nu nog diepe sporen na: veel gebouwen zijn gestut, sommige delen van de stad zijn afgesloten en andere zijn nog in opbouw. Het geeft de stad in beweging een bepaalde sfeer. Een extra dimensie. Een stukje schokkende geschiedenis.

Winter is coming
Straatjes struinen, museum hoppen en container shoppen. We kunnen het wel vinden in Christchurch. Aangezien heel wat gebouwen nog opnieuw moeten worden opgebouwd, huizen veel shops voorlopig in ship containers die samen een gezellig duplodorp vormen van leuke boetiekjes en bars. Een containerpark met verborgen schatten. Wel raar om te kerstshoppen in de zomer, met de nodige jingles & bells op de achtergrond... Oke, we hebben er zelf om gevraagd. Rond 17u begint het dan ook te regenen en escorteren we onszelf naar Jailhouse Accomadation, een jeugdherberg in een gerestaureerde oude gevangenis. Na ons laatste avondmaal in een lokaal restaurantje, sluiten we ons op in onze kamer. Om alvast wat te wennen aan de donkere Belgische dagen onder een dekentje, kijken we naar de eerste twee afleveringen van Games of Thrones. Winter is coming!







6/12-7/12: Twizel-Lake Tekapo-Christchurch

Shizzle in Twizel
Gisteren kwamen we pas laat, en met een lege maag, op onze camping toe in Twizel. Een klein dorpje waar we gelukkig nog een take away Thaï vonden. In de donkere drukte, raakten we ergens in onze auto de sleutel kwijt... Oeps! Gelukkig vinden we hem 's morgens redelijk snel terug, weggegleden in een spleetje. Na de sleutel shizzle, gaan we op zoek naar vergeten schatten in onze voorraaddoos: toastbrood, bananen, choco, koffie, … Goed voor een een lekker zelfgemaakt overschotontbijtje, inclusief filterkoffie recht in de tas én choco-banaancroques. Mmmjammie!

Meer meer
Vanuit Twizel zetten we onze tocht verder naar Lake Tekapo, waarbij we eerst nog eens langs het ûberblauwe Lake Pukaki rijden. We wachten tot de zon door de wolken komt zodat we het tovermeer nog eens zien oplichten en rollen daarna richting toeristische trekpleister Lake Tekapo. We zijn inderdaad niet alleen... bovendien is het weekend. De bussen toeristen komen in bosjes toe, sommige – inderdaad, u raadt het al: de Japanezen – eindigen ook in de bosjes. Een hele horde flitst de straat over om in een klein bloemenveldje een privéshoot met natuurlijke windventilators te beginnen. Ook aan het meer zelf, in de Church of the good shepherd en bij het Sheep dog monument lopen ze voor het oog van ieders lens. Hoewel we moeten toegeven dat wij hier algemeen het meest Duitse toersiten zijn tegengekomen.

Sterprijzen?!
Waar het voor veel mensen om te doen is in Lake Tekapo, is de sterrenhemel. Heel heldere luchten en heel weinig lichtvervuiling. Blijkbaar is dit een van de beste plaatsen op de planeet om de nachthemel te verkennen. Dat was oorspronkelijk dan ook ons plan... tot we de prijs zagen voor een nachtelijke astronomy tour op Mount John. Dat moeten we ook toegeven, Nieuw-Zeeland is algemeen wel een duur land. We beslissen dus enkel overdag van het uitzicht te genieten van op Mt John – gratis, en zeker ook een aantal sterren waard! – en rijden iets sneller dan gepland door naar Christchurch, onze laatste stop (snif). Onderweg picknicken we langs de baan, waar we ons Adèle trakteren op een fotoshoot. Het is tenslotte onze laatste kans om haar nog eens in volle glorie in de bloemetjes te zetten... want vannacht reserveert ze voor de laatste keer een kamer voor ons twee (dubbel snif).














5/12-6/12: Oamaru-Mt Cook-Twizel

De historische haven
Oamaru heeft meer te bieden dan pinguïns. De historische harbour is ook de thuishaven van een paar karaktervolle winkeltjes. Tweedehands curiositeiten, zelfgemaakte spulletjes, lokale specialiteiten en zorgvuldig bij elkaar gezochte hebbedingen in oude interieurs met retro reclameborden doen de toeristenbusiness hier goed varen. Ook wij laadden een aantal koopjes in. Daarna drijven we af naar onze bestemming van vandaag: Mount Cook National Park.

Rock- en blockbusters
Onderweg laten we onze vloot een paar keer aanmeren zodat de tweekoppige bemanning volop kan genieten van het heerlijke weer en de prachtige omgeving. De eerste onbewoonde stop: imposante zandsteenformaties in vredig groen gras. Chillen! Het tweede ankerpunt: the elephant rocks. Een kudde grijze tientonners deelt een uitgestrekte weide met een horde wollige schaapjes. Een verhaal met een slurfje, want deze locatie werd in de blockbuster Narnia gebruikt als basis voor Aslan's Camp. We snappen waarom... deze plaats doet iets met je. Net als zoveel andere plaatsen in Nieuw-Zeeland. Aan de clay cliffs worden we, naast de orgelachtige kleikunst van moeder natuur, dan weer verrast door een kudde schapen die voor onze auto de baan oversteekt.

Een ijsbrok in de keel
Om bij Mount Cook te raken, moeten we de weg volgen die eindigt in Mount Cook National Park. En wat voor een weg? Stel je het blauwste water uit je dromen voor... en doe daar nog een schepje bovenop. Dan krijg je Lake Pukaki, het uitgestrekte meer waar we een groot deel van de weg langsrijden. Als de zon op het water schijnt, lijkt het bijna te fluoresceren. Hoe dit kan? Er zit een bepaalde stof in het water – rock flour – die vrijkwam toen de gletsjerrotsen tegen elkaar wreven bij de vorming van de bedding. Dit sediment geeft het meer een melkachtige kleur die zorgt voor een spectaculaire weerkaatsing van het zonlicht. Betoverend. Een woord dat ook meteen de wandeling omschrijft die we in Mount Cook National Park deden: de Hooker Valley track. Door veel wind en een beetje regen, startten we aan deze tocht langs besneeuwde bergen en een woeste rivier. De beloning kwam helemaal op het einde, toen we aan een gletsjermeer kwamen waar de ijsbrokken rustig in ronddobberden. De rukwinden en rondhangende mist zorgden voor een extra dramatische brok in de keel.




















maandag 9 december 2013

4/12-5/12: Milford Sound-Dunedin-Oamaru

Een terrasje op de (kerst)markt
Een snelle stop in het Schots aandoende Dunedin brengt ons eerst naar een zonnig terras met een kerstboom op de achtergrond en nadien naar een mooi, oud treinstation dat populair is bij toeristen. Na wat sight seeing, rijden we door naar Oamaru voor wat penguin seeing. In dit gezellige kuststadje kan je zowel de zeldzame yellow eyed penguin aan land zien komen als een kolonie van 200 blue penguins. Voor de fans van geel, begint het spektakel om 18u45 op het strand van Bushy Beach. De fans van blauw moeten om 21u30 in het stadium van Oamaru Harbour zijn. Wij willen beide spelers wel eens in actie zien, dus laten de verrekijker in de spionkop een dubbele shift draaien vanavond.

Een meute pinguïns
De ploeg van de yellow eyed penguins bestaat uit een kleine elite. Hun bodemspecialiteit: zand. Ze zijn spectaculair om aan land te zien komen maar eens gestrand, zijn ze nogal passief: stilstaan, eens de vleugels spreiden, stilstaan, eens een stapje naar voren, stilstaan, wat lawaai maken, weer stilstaan... Qua lengte doen ze het wel beter dan de blue penguins, die de kleinste zijn in hun soort. Deze blauwe equippe wint dan weer wat aantallen betreft. In hordes van 20 à 30 per keer, komen ze aan land. Behendig springen ze de rotsen op, om daarna een waggelende sprint in te zetten naar hun huisjes. Daar wachten hun jongen op het eten dat mammie of pappie overdag aan de haak hebben geslaan. Bijna 200 pinguïns komen zo dagelijks aan land net voor het donker wordt.